Το νήμα που συνδέει το σκάνδαλο της «Ζήμενς» με τη δημαγωγία περί «διαφάνειας» στον πολιτικό βίο είναι τα οικονομικά των κομμάτων. Εκεί βρίσκεται το ζουμί της ομοφωνίας ανάμεσα στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, στην οποία έχουν ρυμουλκήσει τόσο τον ΛΑ.Ο.Σ., όσο και τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Τι λένε όλοι τους στον έναν ή στον άλλο βαθμό; Οτι η χρηματοδότηση των κομμάτων πρέπει να γίνεται αποκλειστικά από το κράτος. Πάνω σ' αυτή τη γενική αρχή ο καθένας καταθέτει παραλλαγές της ίδιας πρότασης.

Γι' αυτό και στις 2 του Ιούλη, όταν ο υπουργός Εσωτερικών, μετά τη συνεδρίαση της Επιτροπής Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής, ανακοίνωσε την πρόθεση της κυβέρνησης να νομοθετήσει την αποκλειστική χρηματοδότηση των κομμάτων από το κράτος, όλα τα κόμματα, εκτός από το ΚΚΕ, είτε συμφώνησαν, είτε δεν αντέδρασαν επί της ουσίας. Το ίδιο έγινε και όταν την περασμένη Δευτέρα, ο Πρ. Παυλόπουλος επανέλαβε τον ίδιο κυβερνητικό σχεδιασμό, ύστερα από τη συνάντησή του με τον πρωθυπουργό.

Ποια είναι τα επιχειρήματά τους; Λένε πως το κράτος πρέπει να αποτελεί το μόνο χρηματοδότη των κομμάτων ώστε να διασφαλίζεται μ' αυτόν τον τρόπο η διαφάνεια, σε αντίθεση με τη σημερινή κατάσταση, όπου τα κόμματα αναζητούν χρηματοδότηση από πολυεθνικούς ομίλους με αδιαφανείς διαδικασίες. Και πως τα ονόματα των μελών ενός κόμματος που ενισχύουν τον πολιτικό τους φορέα πρέπει να δημοσιοποιούνται, προκειμένου και μ' αυτόν τον τρόπο να αποκλείονται αδιαφανείς πηγές χρηματοδότησης προς τα κόμματα.

Είναι ψεύτες και υποκριτές. Τα κόμματα του αστικού πολιτικού συστήματος προσπαθούν, ούτε λίγο ούτε πολύ, να παρουσιάσουν τον εαυτό τους σαν θύματα των πολυεθνικών, που εκμεταλλεύονται την ανάγκη τους για την εύρεση οικονομικών πόρων και τους πασάρουν μίζες. Και πάνω σ' αυτό το παραμύθι προσπαθούν να οικοδομήσουν μια επιχειρηματολογία, που λέει ότι η όποια νομοθεσία πρέπει να δρα αποτρεπτικά προς τα κόμματα να παίρνουν μίζες και στις πολυεθνικές να τις δίνουν, για να εξαλειφθεί μια παθογένεια που αφορά σε όλο τον πολιτικό κόσμο, αφού όλοι φταίνε!

Στην προσπάθειά τους, μάλιστα, να δημιουργήσουν έδαφος για να περπατήσουν τέτοιες μεθοδεύσεις, δε δυσκολεύονται να βρουν πρόθυμους ακόμα και σε κόμματα όπως ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Π. Κοροβέσης, ο οποίος, στις αρχές της βδομάδας, έσπευσε να απλώσει βούτυρο στο ψωμί του δικομματισμού. Κάνοντας συνειδητή προβοκάτσια, προσπάθησε να εμπλέξει και το ΚΚΕ, μέσω της κυβέρνησης Ζολώτα, στην υπόθεση με τις μίζες της «Ζήμενς».

Τι λένε τα μέχρι στιγμής δεδομένα; Το 2% των εσόδων από τον κύκλο δραστηριοτήτων της «Ζήμενς» με το δημόσιο (περίπου 100.000.000 ευρώ) κατέληξαν στα ταμεία της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Για ποιο λόγο; Μα γιατί τα δυο αυτά κόμματα, ως κυβερνήσεις ή ως υποψήφια να κυβερνήσουν, έκαναν μπίζνες με την πολυεθνική. Το κράτος ήταν ο πελάτης. Kαι ο πολιτικός διαχειριστής του κράτους, που τα τελευταία 25 χρόνια ήταν και παραμένουν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, έπρεπε να λαδωθεί για να κλείσει τη δουλειά με τη συγκεκριμένη πολυεθνική και όχι με κάποια ανταγωνίστρια εταιρεία. Οπως και κάθε άλλη πολυεθνική, έτσι και η «Ζήμενς» ήθελε να κερδίσει καλύτερη θέση στον ανταγωνισμό, να αυξήσει την κερδοφορία της. Γι' αυτό και λάδωνε αφειδώς τα κόμματα εκείνα που βρίσκονταν στο κέντρο των αποφάσεων και θα μπορούσαν με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο να προωθήσουν τα συμφέροντά της.

Κατά συνέπεια, οι λέξεις - κλειδιά στο σκάνδαλο της «Ζήμενς» είναι: Κράτος, πολυεθνική, ανταγωνισμός, μίζες, κέρδος. Ολες οι παραπάνω έννοιες ευδοκιμούν, είναι σύμφυτες μ' ένα σύστημα όπου κουμάντο κάνουν τα μονοπώλια και τα κόμματά τους. Δε θα υπήρχαν μίζες αν δεν υπήρχε ο καπιταλιστικός ανταγωνισμός και δε θα υπήρχε ανταγωνισμός αν δεν υπήρχε το μονοπωλιακό κέρδος. Να γιατί αυτό που τα κόμματα του κεφαλαίου προσπαθούν να παρουσιάσουν σαν μια «παθογένεια» του αστικού πολιτικού συστήματος δεν είναι τίποτε άλλο παρά το μεδούλι στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής. Κι αυτό το καρκίνωμα, η διαπλοκή δηλαδή των κομμάτων του κεφαλαίου με το ίδιο το κεφάλαιο, δεν πρόκειται να εκλείψει παρά μόνο με την ανατροπή και των δύο.

Αυτό, βέβαια, δε σημαίνει ότι ο λαός με την πάλη του και τη δύναμή του δεν πρέπει να ελέγχει, να αποκαλύπτει και να τιμωρεί τα κόμματα εκείνα, ακόμα και προσωποποιημένα τους πολιτικούς, που δολοπλοκούν σε βάρος του δικού του ιδρώτα και συναλλάσσονται με μίζες, παράγοντας και αναπαράγοντας υπαρκτά σκάνδαλα. Το αντίθετο μάλιστα. Ζητούμενο για το ΚΚΕ είναι να αποκτούν οι εργαζόμενοι και ο λαός ολοένα και πιο ισχυρό πολιτικό και ταξικό κριτήριο, που θα τους επιτρέπει πίσω από τα σκάνδαλα να βλέπουν τις πραγματικές πολιτικές αιτίες και τους ενόχους, ώστε να μη γίνονται έρμαιο της αποπροσανατολιστικής προπαγάνδας των κομμάτων του κεφαλαίου.

Μέσα από μια τέτοια διαδικασία, μακριά και ενάντια στη δικομματική δημαγωγία και τον υποκριτικό καυγά για το αν θα έρθει στην Ελλάδα ο Χριστοφοράκος και πότε, μπορούν να απελευθερωθούν, να ριζοσπαστικοποιηθούν συνειδήσεις. Να εκφραστεί με αποτελεσματικό τρόπο η αντίσταση στους φορείς ενός συστήματος που από τη φύση του παράγει διαπλοκή και διαφθορά. Στο συγκεκριμένο σκάνδαλο, μόνο η συνειδητοποίηση του ρόλου που παίζουν τα μονοπώλια και τα κόμματά τους στο αστικό πολιτικό σύστημα μπορεί να οδηγήσει τα λαϊκά στρώματα σε ουσιαστική αντίδραση. Η οποία δεν είναι άλλη από την καταδίκη της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, την ενίσχυση του ΚΚΕ, την τιμωρία των κομμάτων εκείνων που η στρατηγική τους είτε υπηρετεί το καπιταλιστικό κέρδος, είτε δεν το αμφισβητεί.

Ολα τα παραπάνω είναι γνωστά στα κόμματα που φιγουράρουν στη μαρκίζα του αστικού πολιτικού συστήματος. Γι' αυτό και προσπαθούν να πάρουν τα μέτρα τους, να θωρακίσουν το σύστημα και να θωρακιστούν. Δεν είναι μόνο η επιχείρηση αποπροσανατολισμού, στην οποία συνειδητά συμμετέχουν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Είναι και τα μέτρα καταστολής και περιστολής των κοινωνικών και δημοκρατικών λαϊκών δικαιωμάτων που πληθαίνουν, με στρατηγική συμφωνία των εταίρων του δικομματισμού. Είναι οι εργασιακές και ασφαλιστικές ανατροπές που βαθαίνουν, χωρίς καμιά επί της ουσίας αντίδραση από το, κατά τ' άλλα λαλίστατο, ΠΑΣΟΚ.

Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η προσπάθεια να ελεγχθεί απόλυτα η χρηματοδότηση των κομμάτων από το κράτος. Το αστικό πολιτικό σύστημα ξέρει καλά πως αυτός που έχει το καρπούζι της χρηματοδότησης κρατάει και το μαχαίρι, που κατά περίπτωση θα μπορεί να μπήγει εκβιαστικά στο λαιμό των κομμάτων, απαιτώντας συμμόρφωση με τους όρους και τις προϋποθέσεις που ο ίδιος θέτει για τη χρηματοδότηση. Στην προκειμένη περίπτωση, το κράτος των μονοπωλίων, που πολιτικά διευθύνεται από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, κόμματα του κεφαλαίου και τα δύο, θα έχει δικαίωμα ζωής και θανάτου απέναντι στα άλλα κόμματα, αξιοποιώντας κατά τα συμφέροντα την κάνουλα της χρηματοδότησης.

Και, βέβαια, στο στόχαστρο ενός τέτοιου κράτους δεν πρόκειται να μπουν ποτέ κόμματα που υπηρετούν ή δεν αμφισβητούν το αστικό πολιτικό σύστημα, ή κόμματα που αρκούνται σε προτάσεις για τον εξωραϊσμό και την αναστήλωσή του. Το αντίθετο μάλιστα. Στο στόχαστρο θα βρεθούν κόμματα όπως το ΚΚΕ, που από θέση αρχής και διαχρονικά αντιπαλεύουν ένα οικονομικό και κοινωνικό σύστημα που παράγει σκάνδαλα, αδικία, διαπλοκή.

Γι' αυτό όλοι τους λύσσαξαν να συκοφαντήσουν το ΚΚΕ σχετικά με τη θέση του για τα οικονομικά των κομμάτων. Γιατί ξέρουν πως μόνο το ΚΚΕ έχει τη δυνατότητα να αντιλαμβάνεται τις πραγματικές τους προθέσεις, επειδή ακριβώς βρίσκεται απέναντι, τους πολεμάει. Οσο και αν το προσπαθήσουν, δεν πρόκειται να το πετύχουν. Το ΚΚΕ δεν πρόκειται ποτέ να γίνει κόμμα κρατικοδίαιτο και χειραγωγούμενο. Η Ιστορία του το έχει αποδείξει. Οπως μέσα από φωτιά και σίδερο έχει αποδειχτεί ότι δύναμη για το ΚΚΕ είναι οι εργαζόμενοι και ο λαός. Αυτοί το χρηματοδοτούν, αυτοί το αιμοδοτούν με την παλικαριά και την ακεραιότητά τους.